Nagesprekken in het ziekenhuis

Voor de verjaardag van Sander had Anneke de behoefte om met een maatschappelijk werker haar situatie omtrent het verlies van Rutger te bespreken. Ze hoopte zodoende bepaalde items te kunnen bespreken waarmee zij worstelde. Ook ik had deze behoefte om alles een beetje op een rijtje te zetten. Zodoende hebben we samen contact opgenomen met de maatschappelijk werker van het ziekenhuis waar Rutger is overleden. Ik had vooral het gevoel dat de maatschappelijk werker verbonden aan het ziekenhuis zich meer in onze situatie konden verplaatsen dan een “algemene” maatschappelijk werker. We zijn in de eerste 3 maanden ook door hun opgevangen en hebben daarbij al een band opgebouwd. Ook hebben zij meer te maken met overlijden op een kinder-intensive care.

Ik heb toen de IC gebeld en gevraagd of we gebruik mochten maken van de hulp van de maatschappelijk werk vanuit het ziekenhuis. Het bleek dat  eigenlijk normaal is maar dat veel ouders bang zijn voor het ziekenhuis. Dus jet ziekenhuis een meer afwachtende houding aannamen. Maar het was dus geen enkel probleem en de maatschappelijk werker zou zo snel mogelijk contact met ons opnemen.

Voor de vakantie zijn we de eerste keer bij hem op visite geweest, En hebben we vooral gesproken over het verlies en hoe we ons voelde. Dat we echt niet de enige waren. En vooral dat het rouw verwerken een intensief onderdeel is van ons leven en we daardoor soms moe en futloos zijn. Het is vooral fijn om met iemand te praten die (beroepsmatig) weet wat er allemaal is gebeurt en die weet wat dat voor invloed op ons heeft. Ook kan hij vanuit zijn ervaring een heleboel steun geven en ons een zetje geven in de goede richting. Ook kregen we een complimentje dat we alles op goede manier oppakte, niet dat het de makkelijkste manier is maar vooral niets verbergen en alles oppakken wat ons op ons pad komt. Ook hebben we toen gevraagd of het niet raar zou zijn om op de kinder-IC te trakteren als  Sander jarig was en we zo ook “dankjewel” konden zeggen voor alles wat de kinder-IC voor ons en Rutger heeft gedaan. Door de stres bij de overplaatsing van een IC naar een gewone afdeling hadden we dat voor ons zelf niet goed afgesloten.  Omdat we toch een lange periode op de Kinder-IC zijn geweest heb je toch ook een band kunnen opbouwen met de verpleging en doktoren. En ook zij vragen zich soms af hoe het met ons gaat. En ik denk dat ook zij het verhaal van Rutger (en andere kinderen) voor zichzelf willen afsluiten. Dus was het helemaal niet raar om voor Sander zijn verjaardag te trakteren.

Op mijn werk had ik een stukje onrust opgebouwd bij mij zelf. Ik wilde vooral veel uren draaien waardoor ik productiever zou zijn. Maar dit werkte thuis weer averechts, daar was ik na het werken vooral moe en had zodoende geen fut meer om de kinderen om me heen te hebben. Met de maatschappelijk werker praat je dan makkelijker hierover en kom je er eigenlijk achter dat werken vanzelf productiever wordt en je thuis ook het nodige moet verwerken. Dus gewoon therapeutisch blijven werken en niet te veel moeilijke dingen op je hals halen (op mijn werk).

Ook weet Anneke nog niet of ze nog één keer zwanger zou willen worden. We hebben thuis alles toch al ingedeeld op 4 kinderen. Door het overlijden van Rutger is haar laatste zwangerschap negatief is afgesloten. We weten terdege dat een andere baby Rutger niet kan vervangen. Maar om ons heen zien we steeds meer mensen die na het overlijden van een kind toch nog kinderen hebben gekregen. Eigenlijk hebben we samen besloten om dit onderwerp als het ware ca 2 jaar in de vriezer te plaatsen en dan verder te kijken hoe we hier om mee moeten gaan. We zijn momenteel te veel bezig met ons zelf en zouden zodoende de kinderen alleen maar te kort doen. Met de maatschappelijk werker is het dan ook makkelijker om hierover te praten hij haalde bijvoorbeeld het verhaal van een ander gezin (voor ons onbekende) die toch nog te snel een kindje hadden gekregen en zodoende nog niet alles voldoende verwerkt hadden van hun overleden kindje. Hij begreep de wens van Anneke heel goed en vond het een goed idee om nog even te wachten. We zijn tenslotte nog maar net 30 en 32 jaar.

Na de vakantie zijn we weer op bezoek geweest en hebben toen vooral gesproken over het weer gaan werken. Anneke loopt nog steeds in de ziektewet / WAO en wil op een goede manier haar werk weer gaan oppakken door eerst één of twee ochtenden in de week te gaan werken en dit zo langzaam maar zeker opbouwen tot 2 of 3 dagen in de week.  Ook hebben we afgesproken om de volgende keer te proberen dat de verpleegster die o.a. bij het overlijden is geweest. Bij het bezoek te betrekken. Ik zie daar op een of ander manier emotioneel erg tegen op. Het is een pracht verpleegster en ze heeft ook zo veel gedaan voor Rutger en voor ons, Ik denk ook dat ik daarom zo emotioneel reageer. Maar toch is het vooral heel fijn om haar weer te zien en spreken.

Ook vertelde de maatschappelijk werker dat veel mensen niet naar het ziekenhuis durven te gaan waar hun kind is overleden. Soms komt dit ook door bijvoorbeeld een vorm van miscommunicatie. Mocht je dit lezen en heb je dat gevoel ook dan raad ik je aan om toch contact op te zoeken met het ziekenhuis waar je eigen kind is overleden. Vaak heb je zoveel vragen en kunnen zij je daar antwoord op geven. Medisch gezien weten wij precies hoe en waarom Rutger is overleden. Maar emotioneel hebben wij nu heel veel vragen. Afgesproken is dat we ongeveer een jaar lang begeleiding krijgen van de maatschappelijk werker, en dat we daarna kijken hoe het met ons gaat. Wat dat betreft heb ik veel bewondering voor het ziekenhuis gebeuren, wij zijn enorm goed opgevangen en hebben op die momenten aan de bel getrokken wanneer het naar ons oordeel niet goed is gegaan. En altijd een luisterend oor die je verder helpt, medisch en maatschappelijk.