Contact met lotgenoten
Nederlandse hartstichting
Zaterdag 20 Oktober 2001
Bijeenkomst voor ouder die een kind met een
aangeboren hartafwijking hebben verloren.
De bijeenkomst was in de Hartenark te Bildhoven. Hier werden we verwacht om
ongeveer 10:00 uur en duurde tot ongeveer 15:30 uur. Het doel van deze
bijeenkomst was om in groepjes onder begeleiding van een vrijwilliger ruimte te
creëren om over je gevoelens en verlies te praten met lotgenoten.
Er was een zeer grote opkomst van zo’n 30
personen, stellen en mensen alleen. En nadat we ontvangen werden met een kopje
koffie zijn er twee groepen gemaakt waarbij er geprobeerd werd gelijke situaties
bij elkaar te plaatsen. Dus ouders van een jong overleden kind en ouders van een
oud overleden kind.
Wij werden bij John
ingedeeld de groep voor jong overleden kinderen.
Jhon opende het gespreken met een Chinese spreuk,
die luide “ Je kunt niet voorkomen dat de vogels van verdriet overvliegen,
maar je kunt wel voorkomen dat ze nesten in je haar maken”. De bedoeling
was om in twee sessies te praten over toen, nu en straks.
Emotioneel hebben we ons en ons kind aan elkaar
voorgesteld. Huilend en zelfs soms lachend terug denkend aan alle momenten
begonnen we elkaar te vertellen wat er allemaal gebeurt was en waarom we
afscheid hebben moeten nemen van ons kind. De gelijkenis bij elkaar voor het
vechten en de wanhoop creëerde een verbond. Alsof je vrienden ziet waar je lief
en leed mee deelt.
Wat opvalt is dat je in je eigen wereld leeft met
de maatschappij als buiten wereld. Samen ben je aan het vechten om het verdriet,
terwijl de maatschappij verder leeft in materiele normen en waarden. Waarin je
geleerd hebt carričre te maken een mooie auto te hebben en al die andere onzin.
Maar waar het echt om gaat is je innerlijke toestand die nu door het verlies
hellemaal over de kop is gegooid en niets meer is zoals het was. Waarin je
hellemaal opnieuw je zelf, je relatie en je gezin van vooraf aan op moet bouwen
met alle ups en downs. Dat leer je niet in onze maatschappij, hier kun je geen
boeken over schrijven / lezen. Dit moet je zelf doen op je eigen manier. En dat
gaat alleen maar met vallen en opstaan. De confrontatie met lotgenoten die dit
ook meemaken bevestigd dat en vaak ben je dan aan het vergelijken hoe anderen
dat doen ten opzichte van je zelf. Zo hebben we een ander stel leren kennen
waarvan zij net als ik naar buiten treden en haar man net als Anneke in een
geselecteerd groepje praten over haar zelf en het verlies. Zo zie je maar weer
eens des te meer dat iedereen een individu is die op zijn eigen manier probeert
te worstelen met hun eigen “ik”.
Één stel was al 6 jaar verder. Maar ook zij
hebben nog steeds dat gevoel van
eigen wereld en buiten wereld. Dat het ook heel waardevol is om je eigenwereld
te hebben waarin je niet hoeft mee te rennen met de maatschappij en zelf je
normen en waarde bepaalt. Dat maakt je sterk, sterker dan menigeen. Dat is ook
wat zo waardevol is na het verlies van je kind. Waar je houvast aan hebt om toch
door te gaan.
Dat het een intense dag was bleek wel aan het
einde van de dag, met hoofdpijn verliet ik de zaal maar ik was ook blij om veel
dingen weer bevestigd te zien . Vooral om te zien dat we het niet altijd goed
doen maar vooral door vallen en opstaan op de goede weg zijn. Naar iets wat wij
nooit zullen vergeten. Maar door de buiten wereld als “het zal nu wel over
zijn” beschouwd worden. Nee ik neem mijn eigen tijd, samen met mijn gezin en
geniet daar beduidend meer van dan voorheen. En de maatschappij die kan de ….
op. Ik bepaal zelf wel wat en wanneer ik iets wil. Een mooie auto ed. is echt
niet belangrijk.