Het ziekenhuis ritme

Voor ons was een vast ritme het beste, zodoende hoefden we elke dag geen afspraken en planningen te maken en hadden we onze hersenen alleen maar nodig voor ons eigen gezin.
Zo hadden we de gewoonte om samen met Jeroen, Menno en Sander thuis te slapen, hierdoor probeerde we gezamenlijk 's avonds thuis of bij opa en oma te eten en zelf de kinderen naar bed te brengen. Als ze dan eenmaal sliepen dan hadden we nog even de tijd om dingen voor ons zelf te doen. 's Ochtends stonden we dan met ze allen op en nadat we ontbijt hadden brachten we Jeroen naar school en Menno naar oma. Hierna reden we snel door naar het ziekenhuis en werden we op de hoogte gebracht wat er 's nachts allemaal gebeurt was rondom Rutger. En wat er voor de nieuwe dag allemaal op de planning stond. Het is zelfs voorgekomen dat ik 4 uur ging werken omdat mijn werk maar 10 minuten van het ziekenhuis vandaan was.
Een vast ritme geeft een bepaalde manier van rust. We hadden het zo druk dat de normaalste dingen al een opgave was. Zo moest ik thuis een keer naar de wc en stond in de trappenkast om me heen te kijken en vroeg me af "wat moest ik ook al weer" gelukkig was de drang nog net groot genoeg om op tijd de wc te halen.
Op de intensivecare hebben we voor Rutger ook een vast ritme gemaakt hierdoor wist iedereen dat wij Rutger 's ochtends gingen wassen en als we dan een keer later kwamen door een file dan stond de waskom gewoon lekker te wachten. Ook werd er tijd vrij gemaakt om Rutger bij Anneke op schoot te leggen en met al die toeters en bellen aan Rutger hadden ze wel twee verpleegsters nodig om dat voor elkaar te krijgen. En als Rutger moest slapen / rusten dan gingen wij lekker eten in het personeels restaurant of koffie drinken in de koffie kamer.

Home