De kinderen mee naar Rutger

We hebben nooit iets achter gehouden voor de kinderen. We probeerde altijd te vertellen wat er aan de hand was. En namen ze daarna gewoon mee naar Rutger. Door bijvoorbeeld hun normaal mee te nemen naar de kinderintensivecare was alles ook de gewoonste zaak van de wereld. Soms maakte we een polaroidfoto van Rutger samen met Anneke als hij bijvoorbeeld net geopereerd was. Hierdoor hadden ze al een beeld gezien van hem en was het minder eng om naar Rutger te gaan.

De eerste keer op een intensivecare is heel raar voor kinderen Menno vond het toch wel eng en durfde niet naar alle slangetjes te kijken.Ik ben toen met hem gaan tellen hoeveel baby's wij hadden en toen we er twee telde rolde zijn ogen bijna uit zijn hoofd. Hij accepteerde dit op een leuke manier en daarna was het eigenlijk normaal dat we twee baby's hadden waarvan een in het "hiek-huis". Jeroen was niet zo schuchter hij had heel goed door dat we twee baby's hadden wel durfde hij de eerste keer niet echt te kijken en probeerde bijvoorbeeld de dingen om zich heen te ontdekken. Ik heb toen een vast ritueel ingesteld om bijvoorbeeld samen het aantal pompen te gaan tellen. Zo konden we zien of Rutger meer of minder "beter" was dan de vorige keer.

Ook mochten ze op de speelkamer spelen dus als ze op visite waren dan hadden ze ook tijd om zelf lekker te spelen. De grote ziekenhuizen hebben bijvoorbeeld gratis kinderopvang, Jeroen en Menno hadden geen enkel probleem om hier te spelen en als ze even bij Rutger waren geweest dan gingen ze gewoon even daar spelen totdat pappa en mamma hun kwam op halen om bijvoorbeeld te eten in de personeelskantine. Zo mochten we in de grote ziekenhuizen voor een leuk bedrag goed eten. En soms had ik het idee dat het meer uit eten was voor hun.