Mee naar huis

Nadat Rutger overleden was hebben we hem samen met de kinderen meegenomen in de auto. Anneke heeft hem vast gehouden en halverwege de rit in de kinderstoel gezet. In eerste instantie was ik niet enthousiast om hem zelf mee te nemen. Dit kwam omdat in mijn maatschappelijk beeld het normaal is om overleden personen in een rouwauto moeten vervoerd worden. Maar na overleg met de verpleging was mijn mening helemaal veranderd. Ik had Rutger naar het ziekenhuis gebracht en waarom zou ik hem niet zelf meenemen naar huis. Niks aantrekken van dat maatschappelijk beeld … gewoon doen wat jij denkt wat goed is.
Eenmaal thuis gekomen hebben we het bedje van Rutger opgemaakt en is Anneke met hem gaan wiegen in de schommelstoel. Dit was een zeer emotioneel gebeuren het werd nogmaals bevestigt dat Rutger overleden was. En dat alles wat er gebeurt was toch echt waar was.
Op een gegeven ogenblik hebben we hem in zijn eigen deken gewikkeld en in zijn bedje gelegd. Lekker warm ingepakt en samen met zijn knuffelbeer lag hij daar heerlijk. Om hem zo te zien liggen was in mijn ogen niet eng. Natuurlijk was hij wit uitgeslagen maar alle het vocht van de operatie was redelijk weg getrokken. En de bonte kleuren van de pleisters ed waren ook weggetrokken. Eigenlijk zag hij er heel mooi uit in zijn eigen kleren. En het enge van de dood zag je niet door de aanblik van zo'n mooi ventje. Ook had ik het gevoel dat het zo hoort. Niet in een enge aula maar gewoon lekker thuis.

Home