Rouwen om een kind
Van:
Drs. L.C. Klein Vuijst, Praktisch & Pastoraal
Uitgever: Groen, ISBN
90-5030-781-7.
Toelichting achter op het boek:
Een kind sterft… Een eigen kind sterft…. Het is misschien wel het
ingrijpendste wat iemand kan overkomen. Het slaat een onherstelbaar gat in
een gezin. Het leven is een levenslang gemis.
Welke moeilijke rijzen bij het sterven van een eigen kind, thuis, op
het werk , op school, in familie en vriendenkring. Hoe voorkom je dat het
grote verdriet de aandacht voor de andere kinderen verdringt?
Rouwen kinderen hetzelfde als volwassenen? Wat is ‘gewoon’ in de
rouw en hoe gaat een gezin verder na zo’n ingrijpende gebeurtenis? Deze en
andere vragen komen in dit boek aan de orde.
Het boek is geschreven vanuit de ervaringen van ouders na het sterven
van hun eigen kind. Deze ervaringen kunnen een steun voor gezinnen die iets
soortgelijks doormaken.
‘Rouwen om een kind’ is vooral bedoeld voor ouders die een kind
op jonge leeftijd hebben verloren. Daarnaast is het geschreven voor personen
om het gezin heen; familie, vrienden, gemeenteleden en leerkrachten. Door te
luisteren naar het rouwende gezin vervullen deze omstanders een onmisbare
rol.
Drs. LC Klein Vuijst is als orthopedagoge werkzaam. Zij
studeerde in 1996 af op dit onderwerp aan de Vrije Universiteit te
Amsterdam.
Mijn lees ervaringen:
Ik ervaar het boek als zeer
prettig. Ik ben op zoek naar andere mensen die het zelfde hebben meegemaakt en
zoek bij hun vooral de ervaringen die ze opgedaan hebben om zodoende mijn eigen
ervaringen op mijn eigen manier te bekijken. Eigenlijk probeer je een beetje in
de toekomst te kijken. “Doet de pijn die ik nu heb net zo’n pijn na 1 jaar
of is dit tijdelijk”. “Als ik futloos ben hoe ga ik hier het beste mee om”
en “hoe reageren en beleven de kinderen het verlies van Rutger”. Zijn vragen
waar ik veel mee bezig ben. Elke dag heb je soms een pijn scheutje, bijvoorbeeld
in de auto op weg naar mijn werk.
Het boek schrijft vanuit de
ervaringen van ouders die bijna het zelfde hebben meegemaakt en zo zie ik
bepaalde items alsof ze van ons zijn maar kan dan ook verder lezen dan mijn
ervaringen zijn.
Een voorbeeld hiervan is de
verschillen in rouwverwerking. Anneke en ik verschillen soms enorm in uiten van
rouw en hier wordt je dan soms op aangesproken. Het lijkt dan misschien voor een
buitenstaander dat de ene partner het beter op pakt dan de ander. Dit gevoel had
ik ook voor mijzelf. Ben ik op de goede weg of doet Anneke het beter dan ik. Het
onderstaande stukje uit het boek gaf mij een goede inzicht dat ik het gewoon op
mijn manier doe en Anneke op de hare en dat er de vraag beter of goed helemaal
niet belangrijk is.
Hoe hecht de band
tussen man en vrouw ook mag zijn, zij rouwen niet op dezelfde wijze. Geen
twee mensen rouwen immers het zelfde. Ook ouders Ook ouders die hetzelfde
kind missen, niet. Een moeder kan haar kind missen als ze de tafel dekt en
een bord minder moet neerzetten, of als zij bij school nu alleen haar ander
kind op de fiets mee terug moet nemen. Vader mist zijn kind meer in het
weekend, als het kind honderduit vertelde terwijl hij aan het klussen was.
Of zondags als ze met elkaar een wandeling gingen,
Verdriet wordt niet
geliktijdig en in dezelfde hevigheid beleefd. Als het met de één een
periode beter gaat, kan de ander het enorm moeilijk hebben. Ook het uiten
van verdriet zal vaak op verschillende wijze gebeuren. Soms wil de een er
voortdurend over praten, terwijl dit voor de ander veel te pijnlijk is. Of
de één wil er graag met andere over spreken, terwijl de ander het liever
tussen beide houdt. Werk kan voor de één afleiding betekenen, terwijl de
ander er geen energie voor kan opbrengen.
Ook vroeg ik mij af of ik als
vader andere rouwverdriet had dan Anneke als moeder. Je denkt dan bijvoorbeeld
aan de zwangerschap en aan de bevalling. Maar ook aan een intensere band tussen
moeder en baby dan als vader en baby. In het boek werd op die zelfde pagina (48)
in gegaan op de man / vrouw gevoelens.
Verschillend rouwen binnen het huwelijk wordt nog wel eens gekoppeld
aan het man of vrouw zijn. Omdat ouders zich hier (ten dele) in kunnen
herkennen, willen we kort ingaan op deze verschillen ingaan. Of er
specifieke mannelijke en vrouwelijke vormen van rouwen en rouwverwerking
bestaan, is niet belangrijk. Wel is het belangrijk om elkaars verschillende
gevoelens te accepteren en met elkaar hierover te spreken. Op deze manier
zullen ouders meerbegrip voor elkaar kunnen opbrengen. Verschillen brengen
dan geen schade aan de relatie, maar verdiepen deze zelfs. Als we een aantal
vaak voorkomende reacties van zowel mannen als vrouwen noemen, zeggen we
hiermee niet dat dit altijd zo bij een man of vrouw het geval is. Het is de
bedoeling als hulpmiddel om elkaar beter te herkennen in de beleving van de
rouw. Er wordt wel eens gesuggereerd dat vrouwen meer voelen dan mannen.
Mannen hebben evenzeer gevoelens. Ze ervaren die echter vaak anders en uiten
die anders dan vrouwen. Mannen kunnen van kinds af aan meer gestimuleerd
zijn om hun gevoelens voor zich te houden, In plaats van gevoelens te
bespreken of te laten zien, vertonen mannen de neiging de gevoelens in
werken en activiteiten af te reageren.
Mannen hebben vaak van kinds af aan geleerd flink en sterk te zijn en
de beschermende en actieve rol op zich te nemen. Ook in zijn reactie op rouw
kan de rol als probleemoplosser en beschermer blijven bestaan. Bijvoorbeeld
als een vrouw haar verdriet uit, kan de man de neiging hebben praktische
oplossingen te zoeken om de pijn te verminderen. “Ga weer aan het werk of
zoek een hobby”. Dit kan helpen, maar een vrouw kan ook slechts wenzen dat
er naar haar geluisterd wordt. Ze wil gevoelens uiten en delen met haar man.
Als een man dan met praktische oplossingen komt, kan ze zich niet begrepen
voelen in het verdriet.
Nu ik dit opschrijf en weer terug lees zie ik veel
herkenbare dingen. Gelukkig hebben we elkaars gevoelens goed door en zien we de
verschillen als een aanvulling voor de ander en niet als een beperking. Nadat ik
dit eerder had gelezen waren mijn twijfels wel weggenomen en accepteerde ik
makkelijker Anneke en mijn gevoelens