Rouwen om een kind

Van:                 Drs. L.C. Klein Vuijst, Praktisch & Pastoraal

Uitgever:          Groen, ISBN 90-5030-781-7.

Toelichting achter op het boek:

Een kind sterft… Een eigen kind sterft…. Het is misschien wel het ingrijpendste wat iemand kan overkomen. Het slaat een onherstelbaar gat in een gezin. Het leven is een levenslang gemis.
Welke moeilijke rijzen bij het sterven van een eigen kind, thuis, op het werk , op school, in familie en vriendenkring. Hoe voorkom je dat het grote verdriet de aandacht voor de andere kinderen verdringt?
Rouwen kinderen hetzelfde als volwassenen? Wat is ‘gewoon’ in de rouw en hoe gaat een gezin verder na zo’n ingrijpende gebeurtenis? Deze en andere vragen komen in dit boek aan de orde.
Het boek is geschreven vanuit de ervaringen van ouders na het sterven van hun eigen kind. Deze ervaringen kunnen een steun voor gezinnen die iets soortgelijks doormaken.
‘Rouwen om een kind’ is vooral bedoeld voor ouders die een kind op jonge leeftijd hebben verloren. Daarnaast is het geschreven voor personen om het gezin heen; familie, vrienden, gemeenteleden en leerkrachten. Door te luisteren naar het rouwende gezin vervullen deze omstanders een onmisbare rol.
 Drs. LC Klein Vuijst is als orthopedagoge werkzaam. Zij studeerde in 1996 af op dit onderwerp aan de Vrije Universiteit te Amsterdam.

Mijn lees ervaringen:

Ik ervaar het boek als zeer prettig. Ik ben op zoek naar andere mensen die het zelfde hebben meegemaakt en zoek bij hun vooral de ervaringen die ze opgedaan hebben om zodoende mijn eigen ervaringen op mijn eigen manier te bekijken. Eigenlijk probeer je een beetje in de toekomst te kijken. “Doet de pijn die ik nu heb net zo’n pijn na 1 jaar of is dit tijdelijk”. “Als ik futloos ben hoe ga ik hier het beste mee om” en “hoe reageren en beleven de kinderen het verlies van Rutger”. Zijn vragen waar ik veel mee bezig ben. Elke dag heb je soms een pijn scheutje, bijvoorbeeld in de auto op weg naar mijn werk.
Het boek schrijft vanuit de ervaringen van ouders die bijna het zelfde hebben meegemaakt en zo zie ik bepaalde items alsof ze van ons zijn maar kan dan ook verder lezen dan mijn ervaringen zijn.
Een voorbeeld hiervan is de verschillen in rouwverwerking. Anneke en ik verschillen soms enorm in uiten van rouw en hier wordt je dan soms op aangesproken. Het lijkt dan misschien voor een buitenstaander dat de ene partner het beter op pakt dan de ander. Dit gevoel had ik ook voor mijzelf. Ben ik op de goede weg of doet Anneke het beter dan ik. Het onderstaande stukje uit het boek gaf mij een goede inzicht dat ik het gewoon op mijn manier doe en Anneke op de hare en dat er de vraag beter of goed helemaal niet belangrijk is.
Hoe hecht de band tussen man en vrouw ook mag zijn, zij rouwen niet op dezelfde wijze. Geen twee mensen rouwen immers het zelfde. Ook ouders Ook ouders die hetzelfde kind missen, niet. Een moeder kan haar kind missen als ze de tafel dekt en een bord minder moet neerzetten, of als zij bij school nu alleen haar ander kind op de fiets mee terug moet nemen. Vader mist zijn kind meer in het weekend, als het kind honderduit vertelde terwijl hij aan het klussen was. Of zondags als ze met elkaar een wandeling gingen,
Verdriet wordt niet geliktijdig en in dezelfde hevigheid beleefd. Als het met de één een periode beter gaat, kan de ander het enorm moeilijk hebben. Ook het uiten van verdriet zal vaak op verschillende wijze gebeuren. Soms wil de een er voortdurend over praten, terwijl dit voor de ander veel te pijnlijk is. Of de één wil er graag met andere over spreken, terwijl de ander het liever tussen beide houdt. Werk kan voor de één afleiding betekenen, terwijl de ander er geen energie voor kan opbrengen.
Ook vroeg ik mij af of ik als vader andere rouwverdriet had dan Anneke als moeder. Je denkt dan bijvoorbeeld aan de zwangerschap en aan de bevalling. Maar ook aan een intensere band tussen moeder en baby dan als vader en baby. In het boek werd op die zelfde pagina (48) in gegaan op de man / vrouw gevoelens.
Verschillend rouwen binnen het huwelijk wordt nog wel eens gekoppeld aan het man of vrouw zijn. Omdat ouders zich hier (ten dele) in kunnen herkennen, willen we kort ingaan op deze verschillen ingaan. Of er specifieke mannelijke en vrouwelijke vormen van rouwen en rouwverwerking bestaan, is niet belangrijk. Wel is het belangrijk om elkaars verschillende gevoelens te accepteren en met elkaar hierover te spreken. Op deze manier zullen ouders meerbegrip voor elkaar kunnen opbrengen. Verschillen brengen dan geen schade aan de relatie, maar verdiepen deze zelfs. Als we een aantal vaak voorkomende reacties van zowel mannen als vrouwen noemen, zeggen we hiermee niet dat dit altijd zo bij een man of vrouw het geval is. Het is de bedoeling als hulpmiddel om elkaar beter te herkennen in de beleving van de rouw. Er wordt wel eens gesuggereerd dat vrouwen meer voelen dan mannen. Mannen hebben evenzeer gevoelens. Ze ervaren die echter vaak anders en uiten die anders dan vrouwen. Mannen kunnen van kinds af aan meer gestimuleerd zijn om hun gevoelens voor zich te houden, In plaats van gevoelens te bespreken of te laten zien, vertonen mannen de neiging de gevoelens in werken en activiteiten af te reageren.
Mannen hebben vaak van kinds af aan geleerd flink en sterk te zijn en de beschermende en actieve rol op zich te nemen. Ook in zijn reactie op rouw kan de rol als probleemoplosser en beschermer blijven bestaan. Bijvoorbeeld als een vrouw haar verdriet uit, kan de man de neiging hebben praktische oplossingen te zoeken om de pijn te verminderen. “Ga weer aan het werk of zoek een hobby”. Dit kan helpen, maar een vrouw kan ook slechts wenzen dat er naar haar geluisterd wordt. Ze wil gevoelens uiten en delen met haar man. Als een man dan met praktische oplossingen komt, kan ze zich niet begrepen voelen in het verdriet.
Nu ik dit opschrijf en weer terug lees zie ik veel herkenbare dingen. Gelukkig hebben we elkaars gevoelens goed door en zien we de verschillen als een aanvulling voor de ander en niet als een beperking. Nadat ik dit eerder had gelezen waren mijn twijfels wel weggenomen en accepteerde ik makkelijker Anneke en mijn gevoelens

Home